czwartek, 06 stycznia 2011 12:01
Pójdą narody do blasku twojego światła - jakże poetycka zapowiedź wydarzeń, które miały nastąpić za kilkaset lat. Izajasz w ogóle, pomijając jego prorocką funkcję, wielkim poetą był. Jego księgę można czytać i czytać, napawając się poetyckimi obrazami, metaforyką, językiem.
Czasami to, co wydaje się piękną metaforą, może okazać się całkiem realnym zdarzeniem. Albo odwrotnie – zwykły obraz, ułamek chwili życia nabiera poetyckiego, metaforycznego wymiaru. Jakie wtedy znaleźć słowa opisu? Jakim językiem wyrazić niewyrażalne? Język kłamie głosowi, a głos myślom kłamie. Czasem trzeba coś przeczytać setki razy, aby docenić piękno słów. Innym razem wystarczy odpowiedni nastrój, ta właśnie specyficzna chwila, naładowana określonymi emocjami, by coś, co nie miało dla nas znaczenia, ukazało nagle głębszą wymowę, nabrało uniwersalnego, metafizycznego wymiaru.
Niektórzy ludzie umieją tak formułować myśli, że słuchając zostajemy wciągnięci w głębokie pokłady ukrytych znaczeń. Wymaga to skupienia, wysiłku podążania za tokiem rozważań, ale ileż daje satysfakcji. Co ciekawe, największym wstrząsem bywają wnioski tak oczywiste, że aż dziw, że nikt wcześniej tego nie zauważył. Na Światowym Dniu Młodzieży w Kolonii w pierwszym roku swojego pontyfikatu Benedykt XVI mówił, wyprzedzając niejako rok liturgiczny, o Mędrcach ze Wschodu. Zapamiętałam wtedy oczywiste, a dotąd nieuświadomione spostrzeżenie, że Mędrcy nie znaleźli tego, czego się spodziewali. Szukali króla, szukali przyszłego władcy, oczekiwali majestatu, a znaleźli dziecko. To był szok. Dla nich na pewno, i dla mnie też ze względu na oczywistą prostotę tego faktu.
Jak mówić, jak pisać o sprawach tak skomplikowanych, że niewyobrażalnych, i tak trudnych, że brakuje słów? Najlepiej prosto i … dosłownie: Pójdą narody do blasku twojego światła. Nic więcej. Nic mniej.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz