W pogoni za ideałem

wtorek, 08 października 2013 21:13

E' la solita storia del pastore…
Il povero ragazzo
voleva raccontarla, e s'addormi.
C'è nel sonno l'oblio.
Come l'invidio!
Anch'io vorrei dormir cosi,
nel sonno almeno l'oblio trovar!
La pace sot cercando io vò:
vorrei poter tutto scordar.
Ma ogni sforzo è vano... Davanti
ho sempre di lei il dolce sembiante!
La pace tolta è sempre a me...
Perché degg'io tanto penar?
Lei!... sempre mi paria at cor!
Fatale vision, mi lascia!
mi fai tanto male!
Ahimè!

___________________

To zwykła historia o pasterzu ... 
biedny chłopiec chciał opowiedzieć 
i zasnął.

Sen przynosi zapomnienie. 

Jak ja mu zazdroszczę! 
Ja również chciałbym spać tak 
aby znaleźć zapomnienie! 
Szukam tylko spokoju. 
Chciałbym być w stanie zapomnieć o wszystkim! 
Jednak każdy wysiłek idzie na marne. 
Przed sobą zawsze mam 
jej słodkie oblicze 
i spokój mnie opuszcza. 
Dlaczego muszę tak cierpieć?
Ona zawsze przemawia do mojego serca. 
Fatalna zjawo, zostaw mnie,

ranisz mnie tak głęboko! 

Niestety!

      Lamentem Federika podczas parapremiery w Mediolanie 27 listopada 1897 roku objawił się światu najsłynniejszy tenor wszech czasów - Enrico Caruso. Od tamtego czasu arię śpiewali wszyscy wielcy tenorzy, od Beniamina Gigliego po Pavarottiego. A dzisiaj słucham w wykonaniu Jonasa Kaufmanna. 

      Opera Arlezjanka Francesco Cilei (1866 - 1950) utrwaliła w kulturze romantyczny motyw nieistniejącego ideału. Już Gustaw w IV cz. Dziadów rozpaczał rozczarowany:

Szukałem, ach! szukałem tej boskiej kochanki,

Której na  podsłonecznym nie bywało świecie,

(...) Lecz gdy w tych czasach zimnych nie ma ideału,

Przez teraźniejszość w złote odleciałem wieki,

Bujałem po zmyślonym od poetów niebie,

Goniąc i błądząc, w błędach nieznużony goniec;

(...) I znalazłem ją na koniec!

Znalazłem ją blisko siebie,

Znalazłem ją!... ażebym utracił na wieki!

       Federico również znalazł, ale nawet nie było mu dane z nią porozmawiać.  Zakochał się w nieznajomej mieszkance Arles (stąd tytuł Arlezjanka). Intryga, jak to bywa w romantycznej operze, prowadzi do smutnego zakończenia. Federico nigdy nie poznawszy nieznajomej, w której się zakochał, popełnia samobójstwo. W tym też przypomina Mickiewiczowskiego Gustawa. Pogoń za ideałem nie może się udać. 

      Tytułowa Arlezjanka to postać, która nigdy nie pojawia się na scenie, jak żona słynnego detektywa Columbo. A jednak nie dość, że widnieje w tytule opery , to na dodatek doprowadza bohatera do śmierci. Świat nie jest przyjazny dla marzycieli goniących za ideałami. Niestety!

Ahime!

PS. Goniąc ideały żyć jest trudno i umiera się szybko. Nie goniąc za nimi także się umiera, choć może, może... ale to wcale nie jest takie pewne -  spokojniej.