środa, 05 lipca 2017 16:13
Założenie tytułowe jest błędne. Obejrzałam tę wystawę, wysłuchałam nagranego komentarza - no fakt, nie w całości - porównałam zgromadzone obrazy i inne, jakby to nazwać, wytwory, poszłam szlakiem wyrysowanym zaraz u wejścia i nie wiem, z czego to zestawienie wynika. Ich sztuka jest zupełnie różna i z różnych wypływa inspiracji, z całkiem odmiennych motywacji. Pokuszę się o obrazoburcze stwierdzenia, ale według mnie Salvador Dali tworzył z lęku (nie ma tu znaczenia jego rozdmuchane ego i przekonanie o własnym geniuszu), a Andy Warhol dla ekstrawagancji (i nie ma tu znaczenia fakt posługiwania się kliszami sztuki popularnej). Co za ironia, że to obrazy Dalego stały się akurat kwintesencją ekstrawagancji, nie wspominając o jego zachowaniu, a sztuka Warhola przeniknęła do życia codziennego, do masowej wyobraźni uczestnika życia w tłumie. A jeśli zestawienie tytułowe ma prowokować do oceny, który z nich jest lepszy, odpowiedź jest oczywista: tylko Dali.
Ale nie, autorzy wystawy na 4 piętrze PKiN nie ferują wyroków, nie określają wyższości czy niższości artystów, w zasadzie pokazują jak bardzo są różni, w zasadzie nieporównywalni. Dlaczego więc razem? Pewnie dla przyciągnięcia uwagi, bo w dzisiejszym świecie nadwyżki propozycji, w świecie w kultury oferowanej jak towar na półkach w supermarkecie, trzeba czymś widza przyciągnąć - krzykliwym, zaskakującym opakowaniem. Mamy więc najbardziej znane fotograficzne portrety obu artystów, fragmenty filmów z ich udziałem, najbardziej znane obrazy, rzeźby Dalego, projektowane przez niego flakony perfum oraz okładki płyt projektowane przez Warhola. Jest nawet surrealistyczna kawiarnia, gdzie naprawdę można napić się kawy i zjeść coś słodkiego, ponieważ Dali był ponoć wielkim łasuchem. W pokoju czy też salonie zapachów można poczuć specjalną autorską mieszankę perfum Dalego. W pokoju typograficznym spróbować metody siotodruku wykorzystywanej przez Warhola w tworzeniu portretów serialnych.
Pójść, zanurzyć się w świat surrealistycznej ekstrawagancji, poczuć choćby w marzeniach przez chwilę całkowitą swobodę kreowania własnego życia na pewno warto. nawet jeśli tych obrazów, przyznajmy, za wiele nie ma. No i po co mi oglądać w kartonie prawdziwe puszki z zupą Campbell`s? A jednak zaskoczeniem były dla mnie projekty płyt. Zgromadzono ich spory zasób, w tym z muzyka klasyczną, z wykonawcami, których ze skandalizującą aurą Warholowej "fabryki" sztuki Factory raczej się nie kojarzy. A Dali, jak to Dali, jak przepadł w świecie swoich surrealistycznych koszmarów, tak wyjść z niego nie może. Raczej pociąga za sobą. Na 70 minut - tyle trwa zwiedzanie z przewodnikiem audio dodawanym u wejścia do biletu.
Autocharakterystyka Dalego ;-)
Obraz Dalego z motywem Don Kichota
Projekt Warhola okładki płyty z nagraniem muzyki Chopina
w wykonaniu Jana Smeterlina
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz