Nic się nie dzieje a powietrze drży

środa, 28 maja 2014 23:34

Za kratą wejściową zamkniętą na głucho niezwykły relief z rycerzem w pełnej zbroi.  Skąd tu i dlaczego? Nie da się wejść i ogarnąć wzrokiem całej postaci. Szkoda. Skręcam i idę nieco pod górkę.  Dobrze, że zawróciłam, bo zerwał się wiatr, szurnął deszcz, przechodnie łapią wygięte parasolki. Ulica  przerzedziła się momentalnie. Skądś - skąd tutaj? - urywany dźwięk jakby katarynki.  Idę za dźwiękiem i nagle przede mną - Białoszewski! Kolorowa karuzela z madonnami.  Naprawdę.  Mała, prawie jak zabawka, karuzela obraca się wolno z pustymi łabędziami, kucykami i karocą.  Ale już wyjrzało słońce i karuzela zapełnia się. Madonny z dziećmi podchodzą i kręci się świat.

      To samo miejsce, ale w innych czasach: włochate nosorożce i lisy polarne przemykały pod chmurnym niebem.  Wielkim przysmakiem były żółwie błotne, znad ognisk unosił się dym, a nocą grozą przejmowały głuche pomruki lwów. Ten Światowid ze Zbrucza, który patrzy na mnie czterema twarzami, widział to? 

    

   

      

       

 Mówią, że największa jego twarz jest twarzą kobiety.  Należałoby zapytać, czy  widziała?  Co w ogóle widziała?  Włochate  mamuty czy madonny  z dziećmi  na karuzeli? Kapelusz  na głowie  ma zgoła nieepokowy.  Bardziej  współczesny. Czy takie  nakrycia  głowy noszono w X  wieku, z  którego pochodzi  posąg?   Nic  się  nie dzieje, a powietrze  drży  niepewnie. Ktoś wyśpiewać  chce  duszę na drodze pod niebem.  W  pałacu, w kawiarni,  klasztornym  wirydarzu, na placu  pod obłokiem  grać będą,  śpiewać  będą, tańczyć  będą.  Muzyka  dawna,  ale    bliska, stronami pogoda, stronami  niepogoda... 

       Pod chmurnym  niebem na  ulicach miast nastaną  noce  nakrótsze. Nadchodzi pora sezonu bezsennych nocy. Jordi Savall dzisiaj śpiewał i grał w  Barcelonie. Jutro Parys z Heleną  uciekną do Troi.  A ja się udam na  kawałek Polski w śpiewie i tańcu z  Zurychu i Sztokholmu.