Chwila ciszy

środa, 25 stycznia 2012 21:32

     Mam taki poetycki tomik, w którym każda kartka lata oddzielnie. Raz, że wydanie było kiepskie, a dwa, bo to mój ulubiony tomik, który mną wstrząsnął wiele lat temu i tak już pozostawił mnie przetrąconą na zawsze. Powracam do niego co jakiś czas i sięgam do wierszy, które prawie znam na pamięć. W pewnych chwilach życia przypominają mi się one jak nieustanne memento. A poza tym jest to tomik zabytkowy, unikat, zawierający ślady ingerencji cenzury, gdzie na kilku stronach widnieje pamiętny wpis: Ustawa z dn. 31 VII 1981, O kontroli publikacji i widowisk... Kto pamięta tamte czasy, wie, w czym rzecz. Mimo tej ingerencji,  to jeden z moich ulubionych tomików, zaczytany, z rozsypującymi się kartkami, z wierszami Ryszarda Krynickiego: Niepodlegli nicości.

      Są takie chwile, kiedy szukam jakiejś muzyki, ale żadna mnie nie cieszy  i nie zatrzymuje na dłużej.  Dzisiaj, a właściwie od wczoraj wciąż szukam nagrań Luki Pisaroniego i znalazłam wiele, ale wszystkie to nie to. Ładne, dowcipne, fantastyczna interpretacja, głęboki głos, ale... nie mogłam  niemal niczego dosłuchać do końca. Skończyło się, jak zwykle. Szukam, szukam, a i tak ostatecznie trafiam na Scholla. Tylko jego głosu mogę słuchać zawsze. Nawet wtedy, kiedy tak naprawdę potrzebuję ciszy.

       I saw my lady weep  śpiewał mi dzisiaj, gdy czytałam jeden z ocenzurowanych wierszy Krynickiego:

     Nie mijasz, godzino próby:

     są w tobie lata przestępne,

     są w tobie minuty ciszy.

    

Reszta jest milczeniem, jak twierdził pewien duński książę.  Nadchodzi taka chwila, kiedy już nic nie da się powiedzieć i trzeba pomilczeć.  W moim horoskopie na dzień dzisiejszy, horoskopie, którego z zasady nie czytam, napisano, że dzisiaj ktoś ważny i bliski do mnie zadzwoni i mam zarezrwować czas na telefon.  Z zasady horoskopow nie czytam, dlatego, gdy telefon zadzwonił i wyświetlił się numer, którego nie znam, nie odebrałam.  A potem zadzwonił jeszcze raz.  Odebrałam.  To nie był nikt znajomy ani bliski, całkiem obca osoba, ale dzwoniła do mnie, to nie byla pomyłka. No i zaniemówiłam. I jak tu nie wierzyć horoskopom?

       W horoskopie była jeszcze mowa o mailu - też dostałam od kogoś, kto nie pisze do mnie codziennie. No i jak nie wierzyć?! 

       Skoro nie mogę dzisiaj słuchać, będę oglądać.  Takie sobie ogrody ciszy.

Fot. L.K.

I wiersz, który mną wstrząsnął, który powtarzam przed snem, który noszę w pamięci, wiersz, który kocham:

Elegia niczyja

Nie krzycz. Nie wołaj. Zaśnij.

Nie módl się nadaremno.

Nie płacz. Nad twoim miastem,

nad miastem ciemność.

Kto ocaleje, kto zginie

wie może mgła poranna.

Kogo dościgną Erynie

- a kogo hańba.

Nie módl się, nie zaklinaj,

nie krzycz przez sen: Napadną.

Za późno. Bije godzina.

Już są, Kasandro.

Już weszli, Kasandro, nie płacz,

nie płacz nawet nade mną.

Nad miastem łuna i rozpacz,

nad nami ciemność.

(Ryszard Krynicki, Niepodlegli nicości, Wydawnictwo ZNAK, Kraków 1989)