Venclova raz jeszcze

Wieczne słowa poety. Urywki i jeden wiersz:

Wszystko - papier wyblakły, wszystko obrócone w ciszę.

Upał dojrzewa w wąwozie ...

Jeszcze nie znamy imion tych, co stracą życie.

... płaskowzgórze, którego nawet niebo przez pył nie dostrzega

I znów się wloką
po żwirze armie, narody się mijają.

Zostanie po nas plankton, Septymiuszu,
co starszy jest od liguryjskich łodzi.

... jej tchnieniem wiecznie żyją wszystkie
i barokowe wieże, i gotyckie.

Skraj świata ciebie nie poznaje z twarzy.

... w koronach drzew ciągle tli się
światło innego czasu

To miasto lubi się powtarzać

Kwiatostany niewysokich magnolii rozpaczliwie słodzą powietrze.

... na tej potężnej ziemi ma sens tylko to,
co było i będzie tylko jeden raz.

Zatoka szepcze liśćmi, kroplami i komórkami czasu.

W górze nieba innych stuleci...

Wzrok oswajaj ze zmrokiem, a słuch niech się ciszą napawa (...)
Wzrok z niebytem oswajaj, ze swoim prawdziwym królestwem.

Ścieżka rozeszła się z szosą i spełzła
na łęg, zaklęsły w podmokłe zielenie.

Ponad strofą półmrok zwany przenośnią...

W tym mrocznym państwie śnieg nie przestał być biały.

Miasta Europy wiedzą wszystko o śmierci.


***
a tam za Grodnem kredowe góry
skrzydło urwiska skłębione chmury
biały Niemen toczy białe wody
w bieli czerwieni grody

jakby na korze wyryte znamię
wysokie rzeki zeszły w podziemie
puste ogrody drogi zakazane
żołnierze złożeni pod ziemię

koniki z drewna postacie olbrzymie
zbroje na nich rozbłysły dziwnie
w tych zbrojach biało rdzawe popioły
a tam za Grodenm kredowe góry

nasze ogrody biały kadłub klonu
ci co daleko nie wrócą do domu
pieśni nie słyszy z mułem niesiona
białego Niemna płycizna czerwona

złowrogie wody gdzie obce mury
a tam za Grodnem kredowe góry

(Tłum. Beata Kalęba)

Tomas Venclova: Obrócone w ciszę. Wiersze wybrane. Przekład: Stanisław Barańczak, Zbigniew Dmitroca, Beata Kalęba, Alina Kuzborska, Adam Pomorski. Zeszyty Literackie. Warszawa 2017.